insanın yaşadığını hissettiği an

(bkz: araba sürmek) (bkz: at binmek) şimdi bunlar tam olarak “an” kavramını karşılıyor mu bilemedim çünkü bi süreci kapsıyor daha çok ama başlığı açarken kalıbı bozmak istemedim. e araba sürerken ve at binerken de yaşadığımı hissettiğim için ilk olarak onları yazmak istedim. daha başka bir sürü şey var tabii ki ama onlar bana kalsın, şimdilik verdiğim bkz’lar yeter.

birkaç gün önce tesadüfen bu başlığı görünce o an yazma isteği olmuştu da vazgeçmiştim. i̇lginç bir konu gerçekten. i̇lginç de bir soru barındırıyor esasen: insan yaşıyor olduğuna nasıl inanır? önce acı çektiğinde hatırlar yaşadığını. acı olmadan ya unutur yaşadığını ya da görmezden gelir. acıyla ilk karşılaşmasında anlar nefes alıp verdiğini. sonra tekrarlayan bayağı acıları da kanıksar. bildik acılar yetmez bize. sobaya ilk kez dokunduğunda edindiğin farkındalık etkisi bir daha hiçbir soba kazasında tekrarlanmayacak kadar çarpıcıdır. i̇nsan, acısı büyüdükçe yaşadığını da fark eder aynı oranda. i̇nsan acısı ölçüsünce yaşadığını anlar. “acılara tutunmak” böyle bir şeydir. sonra ise bir başka bedende görür yaşadığını. işıldayan bir çift göze şahit olduğunda, çatallaşan bir ses kulağında çınladığında, bu ritim sektesinin müsebbibi kendisi olduğunu anladığında anlar yaşadığını. “bu akışı bozan benim mevcudiyetim” hissi o andır. birine dokunmak, ya da birilerinden ötürü acı çekmek... ne tuhaf... insan her işin hakkından kendi başına gelmesini biliyor da yaşıyor olduğuna inanmak için bir başkasına muhtaç kalıyor. “başka” olana mecbur kalma çıtasının bu derece üst sınırdan olması ne kadar da tuhaf. göğsümün daralmasına karşın gerçekten soluk alıp verdiğime ikna olmam lazım. beni daha çok sevin, beni daha çok isteyin. daha çok bükülsün zaman ve mekan benim karşımda. canımı yakın benim. yaşayıp yaşamadığımı bilmem gerek.

kendi adıma konuşuyorum. gülmekten nefes alamadığım anlar. acı çektiğim anlar falan değil bence. acı var acı var, evlat acısı çeken bir anne bunu düşünür mü? hayır. acı çekerken oh fuck ne güzel yaşadığımı hissediyorum demezsiniz, aklınızdan bile geçmez. bu alnında dikiş olan biri olarak söylüyorum. birini sevince yaşadığımı hissediyorum. onun karşısında, onun sesini duyunca, onun mesajını görünce kalp atışımdan hissediyorum yaşadığımı. bunların dışında motor kullanmak da insana yaşadığını hissetiriyor bence.

Manzarası çok güzel bir yerde (orman, kanyon vs) dolaşmak. Doğanın güzelliğini düşünüp huzura kavuşma anı... mükemmel

Deniz kenarında olduğum an yaşadığımı hissediyorum ve bu histen dolayı en son gözlerimden yaşlar düşmüştü. Bunu hissetmeyeli ne çok zaman olmuş